نیایش..

تعز من تشاء و تذل من تشاء

ای خدای بزرگ ای ایده آل غایی من، ای نهایت آرزوهای بشری، عاجزانه در مقابلت به خاک می افتم، تو را سجده میکنم،می پریستم، سپاس میگویم، ستایش میکنم که فقط تو آری فقط تو ای خدای بزرگ شایسته سپاس و ستایشی ، محبوب بشری فقط تویی، گمشده من تویی، ولی افسوس که اغلب تظاهرات فریبنده و زودگذر دنیا را به جای تو میپرستم، به آن ها عشق میورزم و تو را فراموش میکنم! اگر چه نمیتوانم آن را هم فراموشی بنامم، چون یک زیبایی و یک تظاهر فریبنده نیز جلوه توست و مسحور تجلیات تو شدن نیز عشق به ذات توست. من هر گاه مفتون چیزی شده ام، در اعماق دل خود  به تو عشق ورزیده ام؛ بنابرین ای خدای بزرگ، تو از این نظر مرا سرزنش مکن! فقط ظرفیت و شایستگی عطا کن تا هر چه بیشتر  به تو نزدیک  شوم و در راه درازی که به سوی بوستان بی انتها و ابدی تو دارم، این سبزه ها و خزه های ناچیز نظر مرا جلب نکنند و از راه اصلی باز ندارد.
در دنیا به چیز های کوچکی خوشحال می شوم که ارزشی ندارند و از چیزهایی رنج میبرم که بی اساسند. این خوشحالی ها و ناراحتی ها دلیل کم ظرفیتی من است. هنوز گرفتار زندان غم و اندوهم . هنوز اسیر خوشی و لذتم... کمند دراز آمال و آرزوها، بال و پرم را بسته، اسیر و گرفتارم کرده و با آزادی، آری آزادی واقعی خیلی فاصله دارم.
ولی ای خدای  بزرگ در همین مرحله ای که هستم احساس میکنم که تو مانند راهبری خردمندمرا پند و
اندرز میدهی، آیات مقدس خود را به من مینمایی و مرا عبرت میدهی! چه بسا که در موضوعی ترس و وحشت داشتم و تو مرا کمک کردی. چیزهایی محال و ممتنع را جنبه امکان دادی و چه بسا مواقع که به چیزی ایمان و اطمینان داشتم  ولی تو آن را از من گرفتی  و دچار غم و اندوهم کردی  و به من نمودی که اراده و مشیت هر چیز بدست توست. فعالیت میکنیم، پایین و بالا میرویم ولی ذلت و عزت فقط به دست توست...
قسمتی از دست نوشته های شهید دکتر چمران